吾聞天臺(tái)山高一萬(wàn)八千丈，石梁遠(yuǎn)掛藤蘿上。飛流直下天際來(lái)，散作哀湍眾山響。燭龍銜日海風(fēng)飄，猶是天雞夜半潮。積雨自懸華頂月，明霞長(zhǎng)建赤城標(biāo)。我向金華問(wèn)客程，蘭溪溪水百尺清。金光瑤草不可拾，夢(mèng)中忽遇皇初平。手?jǐn)y綠玉杖，引我天臺(tái)行。天臺(tái)山深斷行路，亂石如羊紛可數(shù)。忽作哀猿四面啼，青林綠筱那相顧。我欲吹簫駕孔鸞，璿臺(tái)十二碧云端。入林未愁苔徑滑，到面但覺(jué)松風(fēng)寒。松門之西轉(zhuǎn)清曠。桂樹蒼蒼石壇上。云鬟玉洞展雙扉，二女明妝儼相向。粲然啟玉齒，對(duì)客前致詞。昨朝東風(fēng)來(lái)，吹我芳樹枝。山桃花紅亦已落，問(wèn)君采藥來(lái)何遲。曲房置酒張高宴，芝草胡麻迭相勸。不記仙源路易迷，樽前只道長(zhǎng)相見。覺(jué)來(lái)霜月滿城樓，恍忽天臺(tái)自昔游。仍憐獨(dú)客東南去，不似雙溪西北流。